مبارزات منحصر به فرد DmC: Devil May Cry ارزش شانس مجدد دارند

در وادی عناوین هک اند اسلش سریع، مجموعه‌های اندکی را می‌توان یافت که همچون Devil May Cry معروف باشند. نخستین بار در سال 2001 برای کنسول افسانه‌ای پلی استیشن 2 عرضه شد. در ادامه این فرانچایز موفقیت خیره‌کننده‌ای به دست آورد. دنباله‌های بازی تا Devil May Cry 5 همگی درخشان بودند.

با این حال بین نسخه‌ی چهارم و پنجم ما شاهد DmC: Devil May Cry بودیم که در سال 2013 عرضه شد. وظيفه‌ی ساخت این نسخه را برخلافِ هميشه Ninja Theory داشت نه کپکام.

از لحظه‌ی معرفی این بازآفرینی، جنجال بالا گرفت. برخی خیلی صریح گفتند که این نسخه را نمی‌پسندند. جنجال اصلی بر سر تغییرات بصری، لحن بازی و شخصیت اصلی یعنی دانته می‌شد. صادقانه بگویم اکثر این موارد کاملاً شخصی و سلیقه‌ای هستند. ولی با تمام این حرف‌ها بازآفرینی Ninja Theory اصلاً در حد و اندازه‌ی شماره‌های اصلی نبود. این حقیقت را به گمانم همه قبول داشته باشند.

با این حال DmC: Devil May Cry در دیگر جهات ارزشمندی‌ها و جذابیت‌هایی داشت. مبارزات در این نسخه علیرغم سادگی دلچسب بودند و به اندازه‌ی کافی جذاب بودند که در برابر سیستم عناوین اصلی یک جایگزین خلق کنند. این سبک خاص مبارزات ارزش این را دارد که در عنوان دیگری پیاده‌سازی شود.

نوشتار مرتبط: شیطان هیچ وقت گریه نمی‌کند: به مناسبت 20 سالگی سری Devil May Cry

DmC: Devil May Cry – Style جوهره‌ی کار است

فرانچایز Devil May Cry همیشه از سیستم مبارزاتی استفاده کرده است که انجام حرکات و فنون در آن چشم‌نواز و جذاب باشد. این سیستم با به‌کارگیری نوارهایی به بازی‌بازانی که حرکات جذاب‌تر و پیچیده‌تر اجرا می‌کردند، امتیاز می‌داد. هر چه امتیاز بالاتری کسب می‌کردید در نهایت رتبه‌ی بالاتری به دست می‌آوردید. در حقیقت این سیستم مشوقی بود برای بهتر بازی کردن.

دیدن پر شدن این نوار بازی‌باز را به وجد می‌آورد که حرکات جذاب‌تری اجرا کند. از طرفی نحوه‌ی اجرای حرکات نیز فوق‌العاده چشم‌نواز و دیدنی بود. Devil May Cry 3 با آن سیستم مبارزات انقلابی هنوز هم به عنوانی قله‌ی این فرانچایز شناخته می‌شود. اما DmC: Devil May Cry کمبودی که در این زمینه داشت را با گرافیک تماشایی جبران کرد. تقریباً هر انیمیشن و حرکتی که در این بازی انجام می‌دادید دیوانه‌وار بود و به روانی هر چه تمام‌تر چندضرب‌ها شکل می‌گرفتند.

نوشتار مرتبط: نقد و بررسی DmC Devil May Cry: Definitive Edition؛ بازگشتی غرور آفرین

DmC: Devil May Cry – در دسترس ولی لذت‌بخش

با این‌که بازطراحی دانته خیلی محبوب نیست ولی بازی از این موضوع استفاده‌ی خوبی کرد تا هدف نهایی خود که ارائه‌ی سرگرمی محض بود را اجرایی کند. چینش دکمه‌ها و چندضرب‌ها در ساده‌ترین شکل خود قرار داشت. این موضوع باعث شده بود تا اکثر بازی‌بازان حرکات را به خاطر سپرند و به راحتی چندضرب‌های جذاب و تماشایی را پیاده‌سازی کنند. تنوع حرکات دورزن و نزدیک‌زن و سبک و سنگین باعث شده بود تا حتی پس از چندین ساعت مبارزات حس تازگی خود را حفظ کنند.

شماره‌های اصلی Devil May Cry به سختی بی‌رحمانه معروف بودند. غولآخرهای مهیب به همراه موج بی پایان و خستگی ناپذیر دشمنان بود که بر سر بازی‌باز می‌ریخت. غولآخرها و دشمنان متنوع را در DmC: Devil May Cry نیز داشتیم، اما به سختی گذشته نبودند. با این‌که بازی در جنبه‌های مختلف خود چالش‌هایی را ارائه می‌داد ولی در حد شماره‌های اصلی نبود.

برخی ممکن است آسان شدن بازی را نکته‌ای منفی بدانند، ولی به هر حال این ویژگی DmC: Devil May Cry را در جایگاهی قرار داد که به عنوان در دسترس‌ترین بازی در فرانچایز شناخته می‌شود.

بازی DmC: Devil May Cry شاید سختی همیشگی فرانچایز را کم‌رنگ کرده باشد و پیچیدگی مبارزات را فدا کرده باشد ولی با ارائه‌ی مبارزات جذاب یادآور شماره‌های اصلی بود. و کپکام می‌بایست نگاهی دوباره به این سیستم مبارزات جذاب بیاندازد.

بازی DmC: Devil May Cry برای پلتفرم‌های PC, PS3, PS4, Xbox 360 و Xbox One در دسترس است.