هنر ناب مبارزات؛ نگاهی تحلیلی به مبارزات تابناک Sekiro: Shadows Die Twice

(به قلم حسن نصرالهی)

بازی Sekiro: Shadows Die Twice مانند دیگر آثار فرام سافتور و شخص میازاکی، حسابی چالش برانگیز می‌باشد. دنیای سکیرو دنیای بی رحمی است و هر گوشه‌اش پر شده از تهدیدهای مختلف که به روش‌های خاصی باید بر آن‌ها فائق آمد. اما بدون شک برگ برنده‌ی یکی از بهترین بازی‌های نسل هشتم، سیستم خارق العاده‌ی مبارزات آن می‌باشد.

به جرأت می‌توان گفت سیستم مبارزات در سکیرو زنده‌ترین و عمیق‌ترین نمونه‌ای است که تا به حال در یک بازی ویدیویی تجربه کرده‌ام. مبارزات عجیب و رضایت بخش سکیرو در عین سادگی، نکات بسیار زیادی را در خود جای داده‌اند. و بی نظیر و منحصر به فرد از کار درآمده است.

فارغ از درجه سختی همیشگی آثار فرام سافتور، مبارزات سکیرو جادویی دارد که هرگز آن را در مسیر تکرار قرار نمی‌دهد. حتی اگر در سفری خونین، چالش برانگیز و به یاد ماندنی صدها بار مرگ را تجربه کنیم، باز هم به تلاش ادامه خواهیم داد. البته تمام آثار فرام سافتور تجربه‌ای عمیق و بسیار دلچسب هستند. اما سکیرو متفاوت‌ترین کار آن‌ها محسوب می‌شود. این تفاوت هم بیش از هر چیزی در نحوه‌ی مبارزات بازی خود را نشان می‌دهد.

بر خلاف عنوانی چون دارک سولز، مباررات سکیرو کاملاً تهاجمی هستند. خالقان با این فرمول که “بهترین دفاع حمله است” تمام عناصر مبارزات را بر مبنای آن بنا نهاده‌اند. در واقع هر عملی که در بازی انجام می‌دهید بر مبنای حمله طراحی شده است. جاخالی دادن، دفاع به موقع، منحرف کردن ضربات و غیره همگی به حمله‌ای کاربردی منجر خواهند شد. دفاع مطلق به طور کلی بی معناست. اگر این رویه را در پیش بگیرید به سادگی با شکست مواجه می‌شوید. نوار پاسچر (Posture) هرگز اجازه‌ی دفاع صرف را به بازی‌باز نخواهد داد. این مکانیک برای بازی‌باز هم برگ برنده است و هم پاشنه‌ی آشیل.

در حقیقت همه چیز به “مهارت” بازی‌باز بستگی دارد که چگونه از این عناصر برای خود برتری بسازد. نوار پاسچر نیز عملکرد جالب توجهی دارد. این نوار در جهت مخالف عمل می‌کند. به عبارتی هر چقدر در حالت دفاعی باشید، نوار پاسچر به طور تدریجی پُر می‌شود و اگر به انتها برسد، استقامت سکیرو در هم می‌شکند و گیج و مبهوت می‌ماند. در این صورت، فرصت حملات مرگبار برای دشمن فراهم می‌گردد. این موضوع برای دشمنان نیز صادق است. یعنی هر چقدر حملات تهاجمی را تدارک ببینید، دفاع و استقامت آن‌ها در هم می‌شکند تا بتوانید تمام کننده‌ها را اجرا کنید.

البته انجام این اعمال مانند گفتن آن‌ها به این سادگی‌ها نیست! گاه همه چیز در کسری از ثانیه اتفاق می‌افتد و از طرفی اعمال ذکر شده به یک دیگر متصل هستند. پیروزی واقعی هم زمانی میسر می‌شود که بتوان شرایط را به نحو احسن مدیریت نمود.

مورد دیگری که در مبارزات یگانه‌ی سکیرو قابل توجه می‌باشد، اعتماد به مهارت بازی‌باز است. خالقان با این معیار دل پذیر، خود را از هر گونه “محتویات اضافه بر سازمانی” معاف کرده‌اند. به این معنی که بازی‌باز با ساده‌ترین اعمال و با کم‌ترین چند ضرب‌ها، می‌تواند عمیق‌ترین مبارزات تاریخ در یک بازی ویدیویی را تجربه کند. وقتی بازی به چنین درجه‌ای از عمق برسد، تمام کلیشه‌های رایج کنار گذاشته می‌شوند. دیگر نه احتیاجی به چند ضرب‌های زنجیروار است و نه سلاح‌های رنگارنگ.

بازی از آغاز تا پایان روی همان شمشیر کاتانای اول بازی تکیه می‌زند و به بهترین شکل ممکن بازی‌باز را به آن وابسته می‌کند. به گونه‌ای که اگر هزاران سلاح رنگارنگ هم در بازی وجود داشته باشد، بازی‌باز سلاح اصلی را رها نخواهد کرد. زیرا مبارزات بازی بر مبنای مهارت بازی‌باز طراحی شده‌اند. مهارت واقعی نیز با تکیه بر یک سلاح به دست می‌آید. با تمرین و سخت کوشی هم تقویت می‌شود. سکیرو نیز چنین است.

هر چقدر در بازی پیشرفت کنید، به قول معروف آب دیده‌تر می‌شوید و با تکرار و تکرار هر تهدیدی را پشت سر خواهید گذاشت. البته به غیر از شمشیر بی نظیر کاتانا، دست مصنوعی سکیرو نیز قابلیت‌های ویژه‌ای را به او بخشیده است. قابلیت‌هایی که در راستای عمیق‌تر شدن مبارزات بازی هستند تا جنبه‌های نمایشی و دیدنی آن.

از طرفی تمام دشمنان بازی راهکارهای خود را می‌طلبند و هر کدامشان، مبارزاتی نفس گیر، استثنایی و کوبنده را رقم می‌زنند. نکته‌ای برجسته که عمق مبارزات بازی را به شدت افزایش داده است. این در حالی است که بازی‌باز در تجربه‌ی چندین ساعته‌ی خود، هیچ حرکت محیرالعقولی و هیچ چند ضرب نمایشی‌ای را از جانب سکیرو شاهد نخواهد بود.

همان حرکات ساده‌ی ابتدای بازی تا پایان همراه شما خواهند بود. شما می‌مانید با یک شمشیر کاتانای ساده، که باید با مهارت خود آن را به کاربردی‌ترین، لذت بخش‌ترین و مرگبارترین سلاح تاریخ تبدیل کنید. به همین علت، بایستی حصارها را بشکنیم. کلیشه‌ها را فراموش کنیم و از اصطلاحات رایج فاصله بگیریم. سکیرو در یک ماجراجویی کم نظیر، بازی‌باز را درگیر “هنر مبارزات” می‌کند. اصطلاحی که به حق زیبنده‌ی این بازی فوق العاده است. هنری که بعید می‌دانم تا مدت‌ها عنوانی بتواند در مقابل آن قد عَلَم کند.

نظر شما در خصوص مبارزات سکیرو چیست؟ سبک مبارزات تهاجمی را می‌پسندید یا تدافعی؟ اگر مایل بودید کانال تلگرام و صفحه‌ی اینستاگرام ساویس‌گیم را دنبال کنید. همچنین می‌توانید ویدئوهای گیم پلی بازی‌های مختلف را در کانال یوتیوب ساویس‌گیم تماشا کنید.