امروزه ماهیت کثیف و خوی وحشی‌گری رژیم کودک کش صهیونیستی بر همگان روشن شده است، علیرغم در دست داشتن جریان اصلی رسانه و سرمایه‌گذاری سنگین در حوزه‌ی سینما و سرگرمی برای سرپوش گذاشتن بر تاریخچه‌ی سیاه خود، با اقدامات مذبوحانه‌ی اخیر همه‌ی پرده‌ها کنار رفته است. در این مقاله قرار است به تعدادی از پروپاگانداهای این رژیم در هنر هشتم بپردازیم.
Wolfenstein: The New Order
مجموعه‌ی ولفنشتاین را در کنار دووم از جمله بازی‌های جریان ساز و انقلابی ژانر شوتر اول شخص به شمار می‌آورند.
با وجود این‌که داستان در بازی‌های شوتر اول شخص از جایگاه اصلی برخوردار نیست و نمونه‌ی واضح آن Doom است که داستان در آن حتی در سطح رفع تکلیف هم نیست، اما ولفنشتاین همیشه روی روایت داستان تأکید داشته و این مهم از ویژگی‌های کلیدی آن بوده است.
بازی ولفنشتاین نظم نوین جهانی در سال 2014 با ریبوت این سری باقدمت طرفداران را خوشحال کرد. گیم پلی هیجان انگیز و خونین آن گیمرها را به احیای یکی از قدیمی‌ترین مجموعه‌های شوتر اول شخص امیدوار کرد.
در زمینه‌ی داستان اما جای تأمل وجود دارد، در این‌که داستان ولفنشتاین از دیرباز شعاری و سفارشی بوده شکی نیست، اما Wolfenstein: The New Order فصل جدیدی را در این زمینه باز کرد.
داستان بازی در جهانی موازی رخ می‌دهد که در آن آلمان برنده‌ی جنگ جهانی شده است، آن‌ها با تکیه بر تکنولوژی پیشرفته موفق به پیروزی در جنگ شده‌اند و کنترل بخش عمده‌ای از جهان را در دست دارند.
شما در قالب نیروهای آمریکایی در یک عملیات شکست می‌خورید و طی وقایعی سر از یک تیمارستان در لهستان درمی‌آورید.
بازی به شکلی شعاری و نخ نما سعی در نشان دادن خوی وحشی‌گری آلمان نازی دارد و به طور غیرمستقیم مظلومیت يهودی‌ها را به تصویر می‌کشد، از جمله آن می‌شود حمله آلمانی‌ها به تیمارستان (بیمارستان روانی) و سوءاستفاده آن‌ها از معلولین و بیماران روانی اشاره کرد.
بازی پر از این کلیشه‌های نخ نما و شعاری است و لهستانی بودن سازندگان بازی مزید بر علت است تا به جهت‌دار بودن آن مطمئن باشیم.
با وجود داستان شعاری و کلیشه‌ای اما، گیم پلی جذاب و گرافیک قابل قبول Wolfenstein: The New Order منجر به موفقیت بازی و چشم انتظاری طرفداران برای نسخه‌ی دوم شد.
Wolfenstein II: The New Colossus
ولفنشتاین 2 در سال 2017 در حالی روانه‌ی بازار شد که طرفداران انتظار یک موفقیت دیگر را داشتند، اما سازندگان که از موفقیت بازی نخست سرمست شده بودند، بنا داشتند عقده‌های فروخورده بیش‌تری را بازگو کنند و همین موضوع منجر به جبهه گرفتن گیمرها و شکست سنگین بازی شد.
شاید نتوان یک بازی را شعاری‌تر و مشمئز کننده‌تر از ولفنشتاین 2 پیدا کرد، در کل این بازی یک عنوان سفارشی و شعارزده است که اوج آن به نبرد با هیتلر و نمایی که بازی از آن شخصیت به نمایش می‌گذارد منتهی می‌شود.
بازی ولفنشتاین 2 به شکلی سطحی و گل درشت آلمانی‌ها را وحشی، حیوان صفت و فاقد هرگونه انسانیت به نمایش می‌گذارد. جدای از آن درون‌مایه SJW ولفنشتاین 2 این بازی را به عنوان یکی از پیشگامان این جریان کثیف، تاریخ ساز کرده است، از شخصیت زن چاق خائن گرفته تا سیاه پوستی که حضورشان کاملاً شعاری و در جهت اهداف سیاسی است و کافی است بازی را تجربه کنید تا متوجه آن شوید.
جدای از شعارهای فراوان و داستان سفارشی، گیم پلی ولفنشتاین 2 نسبت به بازی قبلی هیچ پیشرفتی نداشته و در کمال تعجب گرافیک بازی نیز علیرغم تغییر نسل بدون تغيير مانده بود.
مجموعه‌ی این مشکلات منجر به بایگانی شدن فرنچایز ولفنشتاین شد و دنباله‌ی فرعی 2019 تیر خلاصی بر پیکر بی جان این فرنچایز خاطره‌ساز شد.
مرتبط: The Last of Us Part II پرافتخارترین بازی تاریخ یا منفورترین؟
The Last of Us Part 2
با قدرت گرفتن نیل دراکمن به عنوان یک اسرائیلی افراطی در ناتی داگ، نگرانی طرفداران از آینده‌ی این استودیوی با استعداد و پرافتخار بالا گرفت.
نیل دراکمن که سابقاً هنر نویسندگی خود را در بازی لست اف اس به رخ کشیده بود و نوید ظهور یک بازیساز آینده دار را می‌داد، با آنچارتد 4 و لست اف اس 2 ناتی داگ را از قله‌ی بازیسازی به مرز نابودی کشاند.
اشارات مستقیم و شعارهای فمینیستی در آنچارتد 4 زنگ خطری بود که گیمرهای باهوش را حساس کرد و تریلر گیم پلی نخست لست اف اس 2 در کلیسا آژیر خطر را به صدا درآورد.
رویکرد افراطی نیل دراکمن به حدی است که بخشی از بازی لست اف اس 2 به عنوان یکی از مورد انتظارترین دنباله‌های تاریخ بازی‌های ویدیویی به طور مستقیم به فرهنگ یهود و رژیم کودک کش اسرائیل می‌پردازد، جایی که الی و دینا وارد یک مکان متروکه می‌شوند و دینا از گذشته‌ی یهودی-اسرائیلی خود پرده‌برداری می‌کند. صحبت‌های دینا در این بخش هیچ ارتباطی به بازی ندارد و با حذف شدن آن هیچ چیزی از تجربه‌ی ضعیف بازی نمی‌کاهد و کاملاً مشخص است که کارگردان با چه هدفی این بخش را تعبیه کرده.
صحبت از تقویم یهودی و آیین‌های مذهبی یهودی در یک بازی آخرالزمانی چه معنی می‌دهد؟ یا مورد دیگر که شاهد مقایسه‌ی هولاکاست با افراد آلوده به بیماری قارچی هستیم!
فکر می‌کنم شکست مفتضحانه‌ی لست اف اس 2 درس مهمی به سونی و پلی استیشن داد تا روی موارد شعاری و سیاسی مانور ندهد و روی کاری که در آن مهارت دارد متمرکز شود.
به نظر شما سوءاستفاده از پتانسیل هنر هشتم برای تحمیل عقاید کار درستی است؟
بیشتر بخوانید:
- ۵ بازی که فرنچایز خود را به نابودی کشاندند
- چرا داستان The Last of Us Part 2 سطحی است
- خیال‌بافی آمریکایی‌ها درباره‌ی ایران در بازی‌های ویدیویی
