اقدام سونی در نابودی ۲ کنسول دستی اثرات مخربی روی هنر-صنعت بازی خواهد گذاشت

نخستین دستگاهی که روی آن بازی کردید چه بود؟ برای من یک کنسول دستی بود. دستگاه ساده‌ای که دو باطری قلمی می‌خورد و مجموعه‌ای از عناوین ساده را اجرا می‌کرد. در ادامه به سراغ کنسول‌های دیگر از جمله آتاری، سگا، پلی‌استیشن وان و غیره رفتم. دوران خوبی را پشت سر گذاشتم اما شروع همه‌ی این‌ها با یک کنسول دستی بود.

سونی به تازگی اعلام کرد که قصد تعطیلی فروشگاه‌های دیجیتالی PS3، PSP و ویتا را دارد. ایرادات زیادی به این تصمیم وارد است. یکی از مهم‌ترین این‌ها اما شاید این حقیقت باشد که بازی‌سازان زیادی از این ماجرا بی اطلاع بودند. بازی‌سازانی که زمان و هزینه‌ی زیادی را برای ساخت بازی روی این پلتفرم‌ها صرف کرده بودند. برای من ناگوارترین ماجرا اما نابودی بازار کنسول‌های دستی است.

اجازه دهید کمی واقع‌بین باشیم، ما هنوز 3DS eShop را داریم. اما دیر یا زود این هم رخت بر می‌بندد. طرفداران این کنسول دستی هنوز هم پس از گذشت یک سال از خبر توقف تولید این کنسول به عزا نشسته‌اند. چیزی که فعلاً ماندگار است نینتندو سوئیچ است. نینتندو سوئیچ که حالا شایعه‌ی مدل جدید آن فوق‌العاده قوت گرفته است.

من می‌دانم که کنسول نینتندو سوئیچ هم دستی به حساب می‌آید. بله آن کنسول هم ترکیبی است. قابلیت خانگی و همراه دارد. اما اندازه‌ی آن بزرگ است. 3DS و DS به راحتی در جیب جا می‌شدند. و بازی‌های آن‌ها مخصوص کنسول‌های همراه بود. آن‌ها برای زمان‌های اندکی که در اختیار داشتید فوق‌العاده بودند. کنسول‌های دستی به مانند دستگاه‌هایی جادویی بودند. دستگاه‌هایی که ساعت‌ها شما را سرگرم می‌کردند و از بند زمان و مکان رها بودند.

ویتا سال‌ها بود که در وضعیت بدی قرار داشت. قبول دارم نفس‌های آخرش را می‌کشید. همه انتظار آن را می‌کشیدند که سونی یک روز بیاید و بگوید: خیلی خب مادربزرگ وقتشه سیم‌های فروشگاه دیجیتالیت رو بکشم و برای همیشه خلاصت کنم. اما این حقیقت از زهر ماجرا کم نمی‌کند. PSP یکی از موفق‌ترین کنسول‌های دستی بود. عناوین شاهکار این کنسول در شماره نمی‌گنجد. از مانستر هانتر، خدای جنگ و پرسونا گرفته تا الی آخر.

اصل مطلب من اینجاست. این دستگاه‌ها فوق‌العاده برای کودکان و خردسالان مناسب هستند. قیمت کمتری دارند. بازی‌های در دسترس‌تر و ارزان‌تری دارند. از همه مهم‌تر این‌که بازی‌سازان تجربیات بکر و منحصر به فرد خود را روی این کنسول‌ها امتحان می‌کنند. ما شاهد عناوین خلاقانه‌ای در این بازار هستیم که شاید هیچوقت به بازار پر زرق و برق کنسول‌های خانگی راه پیدا نکنند. عناوین بکری چون Gravity Rush یا Tearaway خواستگاهشان کجا بود؟ یا دیگر عناوين بکر و خلاقانه…

درک می‌کنم که این اتفاق اجتناب‌ناپذیر بود. ولی با نبود هیچ جایگزینی پایان دادن به هر دوی کنسول‌های دستی واقعاً دردناک است. نمی‌دانم شاید زیادی موضوع را بزرگ جلوه داده‌ام اما اگر برای این کنسول‌های دستی و جادوی پشت آن‌ها نبود، مطمئناً خیلی‌ها عاشق بازی‌های ویدئویی نمی‌شدند.

شما نظری در این خصوص دارید همراهان؟ لطفاً با ما در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.