مجله «ورایتی» اخیراً تحقیقی از «مرکز مطالعات زنان در تلویزیون و فیلم» دانشگاه سن دیگو منتشر کرده که نشان می‌دهد:
در سال ۲۰۲۴، زنان تنها ۱۶ درصد از کارگردانان ۲۵۰ فیلم پرفروش داخلی را تشکیل داده‌اند. همچنین، زنان تنها ۱۱ درصد از ۱۰۰ فیلم پربیننده را کارگردانی کرده‌اند، که نسبت به سال ۲۰۲۳ سه درصد کاهش داشته است.
نمایش اولیه آمار
این آمار نشان‌دهنده حضور کم‌رنگ زنان در سطوح بالای موفقیت باکس آفیس است. اما آیا «ورایتی» در تفسیر این آمار به‌عنوان مدرکی برای وجود تبعیض، به ساده‌ترین دلیل احتمالی برای انتخاب کارگردانان پروژه‌های پرهزینه توجه نکرده است؟
پاسخ: پول.
رتبه‌بندی ۲۵۰ فیلم بر اساس عملکرد مالی آن‌هاست. اگر فیلم‌های کارگردانان زن به این رتبه نرسیده‌اند، شاید دلیلش این باشد که این آثار با مخاطبان ارتباط برقرار نکرده‌اند، نه اینکه استودیوها به‌عمد آن‌ها را کنار گذاشته باشند.
آمار «ورایتی» درباره کارگردانان زن
ورایتی می‌گوید:
زنان ۱۶ درصد از کارگردانان ۲۵۰ فیلم پرفروش را تشکیل می‌دهند. این رقم در سال ۲۰۲۳ نیز به همین میزان بود. همچنین، تنها ۱۱ درصد از ۱۰۰ فیلم پربیننده توسط زنان کارگردانی شده‌اند.
این رتبه‌بندی‌ها صرفاً بر اساس میزان درآمد فیلم‌ها تنظیم شده و ارتباطی با جنسیت کارگردان ندارد. تصمیم برای خرید بلیت و تماشای فیلم در سینما معمولاً به کیفیت فیلم (فیلمنامه، بازیگری، تدوین) مربوط می‌شود، نه جنسیت کارگردان.
آیا ورایتی از «سیاست‌های شمول» حمایت می‌کند؟
ورایتی با تمرکز بر درصد کم زنان در فهرست‌های پرفروش، این طور به نظر می‌رسد که به‌طور غیرمستقیم خواستار الزام استودیوها برای استخدام کارگردانان زن است. اما چنین دیدگاهی از شایسته‌سالاری فاصله گرفته و به سیاست‌هایی مبتنی بر جنسیت متمایل می‌شود.
آمار گسترده‌تر درباره حضور زنان در نقش‌های کلیدی
ورایتی همچنین آمارهای دیگری را ارائه می‌دهد:
- ۱۲ درصد از فیلم‌برداران (افزایش ۵ درصدی)
- ۲۰ درصد از نویسندگان (افزایش ۳ درصدی)
- ۲۷ درصد از تهیه‌کنندگان (افزایش ۱ درصدی)
این داده‌ها نشان می‌دهند که زنان در برخی از زمینه‌ها پیشرفت داشته‌اند. اگر ورایتی موقعیت‌های دیگری مانند نویسندگی و تهیه‌کنندگی را «کم‌اهمیت‌تر» از کارگردانی می‌داند، شاید باید در اولویت‌های خود تجدید نظر کند.
آیا مخاطبان باید از فیلم‌های خاص حمایت کنند؟
در نهایت، مخاطبان با کیف پول خود رأی می‌دهند. اگر فیلمی موفق نمی‌شود، دلیلش جنسیت کارگردان نیست، بلکه کیفیت محصول است. صنعت فیلم‌سازی به‌طور طبیعی بر اساس سوددهی تصمیم‌گیری می‌کند، نه بر اساس سهمیه‌بندی‌های جنسیتی.
سخن پایانی
ورایتی، نبود پیشرفت در درصد کارگردانان زن را به‌عنوان شواهدی از تبعیض سیستمی مطرح می‌کند. اما چنین نتیجه‌گیری‌ای می‌تواند به ساده‌سازی بیش از حد مسئله منجر شود. واقعیت این است که صنعت سینما بر اساس موفقیت مالی و ارتباط با مخاطب عمل می‌کند.
نظر شما چیست؟ آیا به حضور کارگردانان زن در هالیوود اهمیت می‌دهید؟ آیا هنگام تماشای فیلم، از جنسیت کارگردان مطلع هستید؟
با ساویس‌گیم بمانید:
- دونالد ترامپ از رئیس سابق مارول، آیک پرلماتر، به خاطر ایستادگی در برابر برنامه‌های ایدئولوژیک دیزنی تمجید کرد
- نقد سریال When the Phone Rings | وقتی تلفن زنگ می‌زند در قسمت یازدهم چندین پیچش غافلگیرکننده ارائه می‌دهد
- نقد سریال سیلو | مارتا در مرکز توجه قسمت هشتم فصل دوم «Silo» قرار می‌گیرد
- جی.کی. رولینگ: تنها پشیمانی‌ام این است که زودتر سکوت را نشکستم
- نقد سریال آگاتا تمام مدت (Agatha All Along) | یک شکست نه چندان جادویی
