اخیراً فرصتی به ما داده شد تا دستگاه جدید نینتندو رو برای مدت کافی امتحان کنیم. در ادامه با ساویس گیم همراه شوید.
دستگاه Nintendo Switch بیش از ۸ سال پیش عرضه شد و به موفق‌ترین کنسول خانگی شرکت نینتندو تبدیل شد و حالا برای عنوان موفق‌ترین دستگاه بازی تاریخ از نظر فروش رقابت می‌کنه.
این دستگاه در زمان خودش ایده‌های انقلابی‌ای رو ارائه داد، مثل یه کنسول هیبریدی که هم خانگیه و هم قابل‌حمله، و می‌تونی اون رو روی میز بذاری و دسته‌هاش رو جدا کنی تا دو نفر بتونن بازی کنن، هر نفر با نصف دسته برای کنترل ساده‌تر. این دستگاه به دلایل مختلفی از نظر عملکرد حتی از کنسول‌هایی که قبلش عرضه شده بودن، مثل PlayStation 4، ضعیف‌تر بود، ولی خیلی از بازی‌های نینتندو دنیاها و گرافیک‌هایی رو ارائه دادن که مشخصات فنی دستگاه رو به چالش می‌کشیدن.
حالا نینتندو داره آماده می‌شه تا جانشین موفق‌ترین دستگاهش رو عرضه کنه و مطمئناً این تصمیم ساده نبوده، ولی اولین تجربه ما اینه که Switch 2 ادامه‌دهنده‌ی چیزیه که دستگاه اول ارائه داد، با تمرکز روی نقاط قوتش و بهبود نقاط ضعفش، به‌علاوه‌ی یک یا دو ویژگی جدید. توی یه فرصت اختصاصی، تونستم این دستگاه و خیلی از بازیهاش رو توی پاریس به مدت ۴ ساعت امتحان کنم.
طراحی دستگاه شبیه مدل قبلیشه، ولی یه کم بزرگ‌تره و صفحه‌نمایش LCD اون ۷.۹ اینچه، در مقایسه با ۶.۲ اینچ دستگاه اصلی و ۷ اینچ نسخه OLED. استفاده از صفحه LCD اولش یه خبر ناامیدکننده بود، راستش رو بخواین، ولی بعد از ۳-۴ ساعت کار با دستگاه، می‌تونم بگم کیفیتش بالاست، چه از نظر کنتراست و عمق رنگ سیاه، چه کیفیت رنگ‌ها. صفحه‌نمایش با رزولوشن 1920×1080 و نرخ تازه‌سازی ۱۲۰ هرتز کار می‌کنه و از فناوری‌های HDR برای دامنه رنگی گسترده‌تر و VRR برای هماهنگی نرخ تازه‌سازی با بازی و حرکت روان‌تر پشتیبانی می‌کنه. این صفحه برای اندازه و قیمت دستگاه عالیه.
ضخامت و وزن دستگاه شبیه مدل قبلیه و بیشتر به اون نزدیک‌تره تا به Steam Deck که بزرگ‌تره. استحکام دسته‌ها و دکمه‌ها هم نسبت به Switch 1 یا حتی Steam Deck بهتر شده. دسته‌های Joy-Con بزرگ‌تر شدن و دیگه نیازی به قطعه اضافی برای بزرگ‌تر کردن دکمه‌های کناری L/ZL/R/ZR موقع جدا کردنشون نیست. این دسته‌ها حالا به‌صورت مغناطیسی با یه کانکتور به دستگاه وصل می‌شن و یه دکمه برای جدا کردنشون داره. دسته‌ها محکم بودن، ولی یه کم انعطاف موقع حرکت دادنشون حس می‌شد که احتمالاً برای محافظت از شکستن طراحی شده، مثلاً اگه دستگاه بیفته یا کسی بدون دکمه سعی کنه جداشون کنه.
دو تا پورت USB-C بالای و پایین دستگاه هست، به‌علاوه‌ی دریچه‌های تهویه توی قسمت بالا، میکروفون و بلندگوها، ولی سر و صدا مانع شد بتونم بلندی صداشون رو درست ارزیابی کنم. نکته جالب این بود که تونستم دسته سمت راست رو توی جای سمت چپ و حتی برعکس جا بزنم.
داک دستگاه از مدل قبلی بلندتره، ولی ضخامتش همونه و نکته قابل‌توجه اینه که برعکس Switch 1، فن‌های خنک‌کننده داره. این ممکنه نشون بده تفاوت عملکرد بین حالت تلویزیون و قابل‌حمل بیشتر شده، به‌خصوص که حداکثر سیگنالی که Switch 2 می‌فرسته 4K/120 هست.
آخرین تغییر اینه که دسته‌های Joy-Con رو حالا می‌شه مثل ماوس کامپیوتر استفاده کرد، چه برای جابه‌جایی سریع بین مین‌ها توی بازی Welcome Tour، چه برای هدف‌گیری توی بازی‌ای مثل Metroid Prime 4. کنترل با ماوس روان بود، هرچند فشار دادن هر دکمه‌ای جز L/R/ZL/ZR روی دسته یه کم سخت به نظر می‌رسید. مثل مدل قبلی، می‌تونی توی حالت متصل به تلویزیون، روی میز با دسته‌های جدا، یا به شکل یه دسته مربعی با وصل کردن یه قطعه پلاستیکی بینشون بازی کنی، ولی من دسته Pro Controller رو ترجیح می‌دم. نکته اینه که می‌تونی از دسته‌های Switch 1 روی Switch 2 هم استفاده کنی، ولی با یه سری محدودیت، مثلاً اینکه فقط به‌عنوان دسته اضافی کار می‌کنن، نه اصلی.
اینا در مورد خود دستگاه، مشخصات و ویژگی‌هاش بود. از جمله تغییرات دیگه، افزایش حجم و سرعت حافظه داخلی به ۲۵۶ گیگابایت و استفاده از کارت microSD Express پرسرعته. سیستم‌عامل یا فروشگاه دستگاه در دسترس نبودن (سعی کردم دکمه Home رو فشار بدم، ولی غیرفعال بود) و در مورد فروشگاه eShop، سازنده‌ها تأیید کردن که بهبود پیدا کرده و سرعت و روانی‌ش بیشتر شده، چون کندی فروشگاه Switch 1 براشون اولویت بود.
در مورد بازی‌ها:
Mario Kart World
از اونجایی که این بازی جانشین موفق‌ترین بازی Switch هست، فشار زیادی رو شونه‌هاش بود و شاید به همین خاطر تعجبی نداره که به یه بازی جهان‌باز تبدیل شده. دنیای بازی یه دنیای بزرگ و به‌هم‌پیوستست، شبیه Forza Horizon، ولی با مسیرهای مشخص و تعداد بیشتر مسابقه‌دهنده‌ها (۲۴ نفر). چیزی که بازی کردم، کنترلش شبیه Mario Kart 8 بود، بدون امکان تغییر ماشین، و ماشین موقع پریدن به حالت پرنده درمی‌اومد. اندازه مسیرها، پیست‌ها و دنیای بازی به‌طور کلی، به‌علاوه‌ی تعداد ماشین‌ها، از نظر فنی اون رو از نسخه قبلی متمایز می‌کنه.
Donkey Kong Bananza
این سرگرم‌کننده‌ترین بازی‌ای بود که توی این رویداد امتحان کردم. بازی توی یه معدن موز شروع می‌شه، ولی خیلی زود به مرحله اول می‌ره که بزرگ، پرشاخه و دوطبقه بود. چیزی که بازی رو خاص می‌کنه اینه که می‌تونی بیشتر چیزایی که می‌بینی رو بشکنی و از بیشتر سطوح بالا بری. می‌تونی مسیر میان‌بر خودت رو باز کنی، توی عمق زمین بکنی و گنج پیدا کنی. یه سری از چالش‌ها هم تخریب دیوارهای محکمه، که برای این کار باید یه سنگ قرمز منفجره رو بشکنی و به دیوار سفت پرت کنی. مسیرها و تخریب‌ها متنوع بودن.
عملکرد بازی عالی و روان بود، مرحله بزرگ و پرجزئیات و رنگ‌هاش زنده و براق بودن. توانایی تخریب بخش‌هایی از مرحله احتمالاً بخشی از قدرت دستگاه رو به خودش اختصاص داده بود.
مرحله چند چالش جدا داشت، مثل حمله به یه دشمن که مثل کلید بود و یه مسیر آب بسته رو باز می‌کرد تا راه طبقه دوم برات باز بشه، یا تخریب دیوارها برای باز کردن مسیر صعود. چالش‌های مستقل دیگه‌ای هم بود، مثل جابه‌جایی با آویزون شدن و دوری از موانع. تجربه بازی حس Banjo-Kazooie یا Mario Odyssey رو بهم داد، چون خطی نبود.
Welcome Tour
این یه سورپرایز ناخوشایند توی برنامه Direct بود، چون به‌عنوان یه دموی پولی برای دستگاه معرفی شد، در حالی که Astro’s Playroom توی پلی‌استیشن رایگان بود. بدتر اینکه قیمتش اعلام نشد، ولی توی فروشگاه ژاپنی ۹۹۰ ین بود، یعنی حدود 700 تومن. به هر حال امتحانش کردیم و پر از مینی‌گیم‌هایی بود که من رو یاد 1-2-Switch می‌انداخت، مثل یه بازی که باید فرکانس حرکت (20fps، 30fps، 60fps، 120fps و غیره) رو حدس بزنی، یا یه بازی دیگه که باید Joy-Con رو توی حالت ماوس حرکت بدی و تشخیص بدی کی لرزشش به اوجش می‌رسه. یه بازی مفرح دیگه هم بود که باید با استفاده از دسته به‌عنوان ماوس از مین‌هایی که سریع می‌افتن جاخالی بدی، که تنها راه برای کنترل دقیق و سریع بود. حتی بازی‌هایی بدون هدف هم داشت، مثل استفاده از دسته‌ها به‌عنوان ساز ماراکا و جابه‌جایی بین یه توپ لاستیکی با دونه‌های ریز داخلش و حس کردنش با ویبره. فکر می‌کنم اگه قیمتش پایین باشه، ارزش خریدن داره.
Kirby and the Forgotten Kingdom
این بازی ارزش خیلی خوبی داره و بهترین بازی Switch برام توی سال ۲۰۲۲ بود. این نسخه عملکرد رو به‌خصوص بهبود داده، یه سری تغییرات جزئی اضافه کرده و محتوای اضافی هم داره.
Zelda: BotW/TotK
این دو بازی یا به‌عنوان یه بازی جدید فروخته می‌شن یا به‌صورت آپدیت پولی (و رایگان اگه اشتراک NSO + Expansion داری) با یه سری محتوای اضافی. رزولوشن بهتر شده، ولی بزرگ‌ترین تفاوت توی عملکردشه که حالا ۶۰ فریمه و انگار داری روی امولاتور بازیش می‌کنی 😉.
GameCube
مثل امولاتور بازی‌های NES ،SNES ،Nintendo 64 و بقیه توی Switch، برای مشترکای NSO+Expansion (اشتراک آنلاین پیشرفته با ۵۰ دلار سالانه) توی Switch 2 یه مجموعه از بازی‌های GameCube در دسترس خواهد بود، که با Soul Calibur II ،Zelda Wind Waker ،Mario Strikers و F-Zero GX شروع می‌شه. بازی‌ها نسخه اصلی با امولاسیونن، ولی یه سری اضافات دارن، مثل افزایش رزولوشن المان‌های سه‌بعدی، مثلاً زره Link توی Soul Calibur II پر از جزئیاته، در حالی که رابط کاربری بدون تغییر مونده. می‌تونی کنترل هر بازی رو جداگانه تغییر بدی، مثلاً کنترل دوربین رو عوض کنی.
Metroid Prime 4
این بازی اسکن و تیراندازی بالاخره داره میاد. رزولوشن 4K یا عملکرد ۱۲۰ فریم توی 1080p چیزیه که این نسخه رو از نسخه Switch اصلی متمایز می‌کنه، ولی نورپردازی و انعکاس‌ها هم بهتر شدن. کنترل با ماوس و جابه‌جایی بین هدف‌گیری با اون و جوی‌استیک سمت راست، و امکان عوض کردنشون هر موقع بخوای (حتی هدف‌گیری حرکتی توی حالت ثابت یا قفل کردن) انعطاف و آزادی توی کنترل می‌داد. توی حرکت، پریدن توی هوا و هدف‌گیری موقع مبارزه با باس مشکلی نداشتم. بقیه بازی یه کم باز کردن درها، تبدیل شدن به توپ و مبارزه با دشمن‌ها بود. در کل تجربه خوبی بود.
Cyberpunk 2077
نسخه‌ای که نشون دادن اولیه بود و توی حالت قابل‌حمل بهتر از تلویزیون کار می‌کرد. چون بازی سنگینه، عملکردش محدوده (۳۰ یا ۴۰ فریم بسته به حالت) و کیفیت تصویر متوسطه، ولی از Steam Deck بهتر عمل می‌کنه، که با توجه به جدیدتر بودن تکنولوژی Switch 2 قابل‌انتظاره نسبت به دستگاه Valve.
Street Fighter 6
توی گیم‌پلی معمولی، بازی عالی و روان بود و فقط وقتی صورت کاراکترها به دوربین نزدیک می‌شد، تفاوت گرافیک با پلی‌استیشن 5 معلوم می‌شد. این نسخه کاراکترهای سیزن اول و دوم رو داره، هرچند بازی روی چیزی به اسم key card عرضه می‌شه که فقط یه لایسنس داره و خود بازی رو باید از نت دانلود کنی. گزینه محبوبی نیست، ولی از کد توی جعبه بهتره.
Yakuza 0 Director’s Cut
از اونجایی که این بازی در اصل برای پلی‌استیشن 4 بود، این نسخه روان و با رزولوشن بالا بود و شروعش کیفیت صفحه Switch 2 رو نشون می‌داد، ولی به جز حالت چندنفره، یه سری صحنه‌ها و زبان‌های جدید، چیز تازه‌ای نداشت.
این خلاصه تجربه محدود من بود. دستگاه ادامه‌دهنده‌ی مدل قبلیه، با حفظ چیزایی که موفق بودن و بهبود کیفیت مواد و صفحه‌نمایش. از نظر فنی، منتظر بازی‌های بیشتر و دیدن جنبه‌های بیشتری ازش هستیم، ولی اوضاع امیدوارکننده‌ست. قیمت دستگاه قابل‌قبوله، به‌خصوص بسته Mario Kart World، ولی قیمت بعضی از بازی‌های فرست‌پارتی نگران‌کننده‌ست و شاید بزرگ‌ترین نقطه ضعف توی یه نمایش کلی خوب باشه. دستگاه قراره 15 خرداد 5 ژوئن در سطح جهانی همراه با Mario Kart World عرضه بشه.
شما نینتندو سوییچ 2 می خرید؟
با ساویس‌گیم بمانید:
- بهترین بازی های نینتندو سوییچ برای خوش سلیقه ها
- 12 کنسول برتر بازی های ویدیویی در طول تاریخ
- نینتندو سوییچ 2: تکرار یا تکامل؟ آیا نینتندو محتاط شده است؟
- مقایسه مشخصات کنسول بازی نینتندو Switch 2 با Switch 1
