آیا Silent Hill 4: The Room را بازی کرده‌اید؟ ترسناک‌ترین بازی سایلنت هیل یا شاید هم تاریخ.
«آیا بازی کرده‌اید؟» جریانی بی‌پایان از مرورهای بازی‌هاست. یک بازی در روز، هر روز سال، شاید برای همیشه. در این سری مقالات ما حس نوستالژی و خاطرات کودکی شما را قلقلک می دهیم.
بیشتر تحسین‌هایی که برای مجموعه‌ی ترسناک سایلنت هیل مطرح می‌شود، به سمت قسمت دوم آن، یعنی سایلنت هیل ۲، هدایت شده است. مطمئن نیستم که این بازی وقتی اواخر سال ۲۰۰۱ منتشر شد، کاملاً درک و تحسین شده بود یا نه، اما از آن زمان به بعد به معیاری تبدیل شده که بازی‌های ترسناک روان‌شناختی بر اساس آن سنجیده می‌شوند. از سوی دیگر، سایلنت هیل ۴: دِ روم به اندازه‌ی کافی مورد بحث قرار نمی‌گیرد، اما می‌توان استدلال کرد که این بازی ترسناک‌ترین عنوان در این مجموعه است.
پس از اینکه قهرمان داستان، هنری تاونشند (Henry Townshend)، بدون توضیح خاصی در آپارتمان شهری‌اش محبوس می‌شود (همه‌ی آن زنجیرها را در تصویر بالای صفحه ببینید؟)، از طریق یک سوراخ عجیب و غریب شبیه به گرداب که به‌طور مرموزی در حمامش ظاهر شده، به مکان‌های پر از هیولا رفت‌وآمد می‌کند. او به‌تدریج اطلاعات بیشتری درباره‌ی دنیای پیچیده‌ی سایلنت هیل و افراد و وحشت‌های درون آن کشف می‌کند. در نیمه‌ی اول بازی، خانه‌اش به‌عنوان پناهگاهی عمل می‌کند، سلامت تاون‌سند را بازسازی می‌کند و تنها نقطه‌ی ذخیره‌ی بازی در کل بازی است، اما در نیمه‌ی دوم، این خانه خودش تسخیر می‌شود و به همان اندازه‌ی وحشت‌هایی که در آن سوی دنیا کمین کرده‌اند، تهدیدآمیز می‌شود.
از نظر منتقدان، این بازی به خاطر برخی بخش‌های آزاردهنده‌ی اسکورت و محیط‌های تکراری در یک‌سوم پایانی‌اش امتیاز کمتری دریافت کرد. با این حال، دِ روم اولین بازی ترسناکی بود که واقعاً از آن وحشت کردم. اتمسفر، داستان و فضای این بازی (هنوز هم با فکر کردن به مرحله‌ی پانوپتیکون می‌لرزم) به‌قدری خوب طراحی شده بودند که واقعاً حیف است این بازی اغلب نادیده گرفته می‌شود.
بخوانید: شاید حالا قبول کنید که این بازی واقعاً خیلی خوب است
